Hayatın akış hikayesinde, sıradan bir insanın, aradığı önemli bir adresi bulmak için girdiği sokağın çıkmaz çıkmasıyla; devasa bir devletin, yegane kurtuluş yolu olarak lanse ettiği sisteminin çıkmaza girmesi arasında pek bir fark yoktur.
Neticede duvara çarpmak için illa suratınızın taşlara veya tuğlalara değmesi gerekmiyor. Önemli bir hayal kırıklığı da baya sert bir çarpma etkisi gösterebilir.
Dünyanın geri kalanına ihraç ettikleri demokrasi ellerinde patlayan Amerikalıların hali, keşfettiği oldukça gösterişli ama kalitesiz bir ürünü aleme pazarlayarak köşe dönme hayali kuran hatta baya köşeler gören uyanık girişimcinin fabrikasının alev almasından farksız, telaş ve öfke nöbetleri ne kadar da benziyor.
Özellikle bizim coğrafyamızın şehirlerinde görmeye alışkın oldukları ve olduğumuz manzaraların, bir şekilde kendi başkentlerinde de ortaya çıkmasının şokunu anlayabiliyoruz. Kolay değil, aleme tanrılık taslarken, büyük abdestini kaçırmak!
Büyük rezillik!
İşgal edilen ve yağmalanan bina görüntülerinin canlı yayınlanacak kadar yakınlarda olması, Amerikalı muhabir ve sunucular kadar; uzaklarda onlara muhbirlik yapmak için el pençe divan duran gönüllü Amerikan yandaşlarını da hayli şaşırttı.
Yaşananları kabullenemeyen, dalga geçenlere kızan, hatta daha ileri giderek buna sebep olduklarını düşündükleri Amerikalı politikacı ve kanaat önderlerine bile fırça atacak kadar Amerikalılaşan, aslında ezik bir köleye daha çok benzeyen ve dolar basan makinaların silindirleri arasında şeref ve haysiyeti dümdüz edilmiş insan müsveddelerinin ağlaşmaları, Allah’(cc)’unun bize gösterdiği gönül ferahlatan bir lütuf gibi geliyor bana.
Tapındıkları ilahları, büyük abdestini tapınaklarının ortasına yaptı! Kokusu aleme yayıldı ve burun direklerimizi sızlattı.
Burun direklerimizin sızlaması, onlara duyduğumuz merhametten değil; onların yaşattığı acıların bir nebzesinin onlar üzerinde görülmesinin bile, bize aslında ne büyük hüzünleri hatıra bıraktıklarını hatırlatmasından oldu.
Onlar ve köleleri şaşırdılar, biz buruk gülümsemelerle ettiklerini hatırladık!
Sırtlan sürüsünün iktidar kavgası sonunda kazanan yine bir sırtlan olacaktır. Aslanlar bu vadiye dönene kadar durum bu…
Dünya tam da bu gündeme kilitlenmişken, Fransa’nın üstün teknik özelliklere ve gelişmiş teknolojik donanımlara sahip helikopterlerle bombardımana tabi tuttuğu bir düğünün kana bulandığı ve çocukların da olduğu sayılarının yüzden fazla olduğunun tahmin edildiği bir kitlesel katliam yapıldığı haberleri geldi, Afrika’dan, Mali’den.
Batı, içinde bulunduğu zulüm ve işgal çamurundan kurtulmak için yalandan çırpındıkça, boyuna kadar pisliğe batıyor.
Güya silahlı teröristleri bahane ederek girdikleri topraklardan, tıpkı bundan 100 yıl önce Güneydoğu Anadolu’da denedikleri ve başarısız oldukları işgalleri sonlandırmak zorunda kalmaları gibi, bir gün arkalarına baka baka çıkıp gitmek zorunda kalacaklarını biliyorlar.
Kovulacakları güne kadar, kan dökmeye, sömürmeye devam ediyorlar. Bir an bir utanma gelip de “biz burada ne yapıyoruz” noktasına gelmek onlar için muhal…
Siz hiç, parçaladığı ceylanın etini yiyip kanını içerken; “ben ne yapıyorum” diye düşünen çakal duydunuz mu?
Batının çıkmazı işte tam burada yatıyor. Yatmak derken, öyle sakin ve hareketsiz bir yatış değil batının çıkmazı. Kanlı ve bol katliam dolu bir yatış, vahşi bir yatış.
Batının özeleştiri yapmasını yakın bir gelecekte beklemiyorum. Halen mevcut siyasi ve fikri yapının, böyle cesur bir muhasebe yapma cesaretine sahip olmak bir yana, ihtiyaç bile duymadığını düşünüyorum.
Tarihin şahitliği de böyledir. Kendilerince gerekçeler buldukları zulüm ve sömürü düzenleri ile dünyada saltanat süren toplumlar, yüklendikleri veballerin ve aldıkları kahırların neticesinde, ağır bir yıkım ile son buluyorlar.
Bunun bugünden yarına yaşanması gerekmiyor. 50 ya da 100 yıl bir insan için çok uzun zaman olsa da; devletler ve tarih için küçük ve kısa devirlerdir.
Hak ya da batıl, adil ya da zalim her saltanat mutlaka son bulacaktır. Dünya için Allah(cc)’unun koyduğu kanun; “her yükselenin mutlaka düşecek olması” şeklinde formüle edilebilir. Zamanını, şeklini ve sebeplerini ise tarih yazacaktır.
Duvara toslayan batının kibirli burnu kırılmıştır. Ya acıyla saldırganlaşacak ya da başını ellerinin arasına alıp bir muhasebeye girişecektir. Ne yazık ki, beklentim ilk seçenek yönünde.
Zaten, Firavun’a yakışan zelil bir şekilde çamurlarda boğularak can vermektir!
