Karanlığın çöllerindeki savaş

Vazgeçilmezlerin varlığıdır.

Bir açık hava hapishanesinde

Umutlar uçurtmanın kanadındadır.

Karadakiler anlamadı beni

Ben insanım dedikçe.

Sizin son sürat medeniyetiniz

Yere batsın, batıyor da

Öldürüldükçe çocuklar.

Tüm denenmemiş silahlarınızı, zulümlerinizi

Gördü kısacık dünyam.

Dünyaya geldiğim günün

Dünyadan gittiğim günden bir farkı olmadı.

Her ikisinde de ağladım.

Aşk neydi,  vatan mı, yar mi?

Uzaklardan özlemek mi, sevmek mi?

Savaşla değil, kurşunla değil  

kalemin yüceliğinde

Bizim de yaşamak hakkımız

Kısa da olsa düşüncenin gölgesinde

Özgürlük olsun kendi kollarımıza benzer kollarda

En güzel marşlar söylensin tozlu da olsa yollarda

Kim anladı, kim ağladı?

Deniz anladı

Ummandaki derinliğin bizi yutması kadar

Ve sırrımızı martıların kanatlarında ötelere ısmarlayarak.